Çocuklarınızla aranızdaki her çatışma ve anlaşmazlık onlar hakkında değil, kendi bilincinizi nasıl yükseltmeniz gerektiği ile ilgilidir. Geçmiş travmalarınızın ve yaralarınızın şu anki duygusal varoluş durumunuzu ne kadar etkilediğiyle ilgilidir. Ne kadar geçmişimizi iyileştiremediysek bagaj, şimdiki anımız ne kadar çok acı ve çatışmayla doluysa. Bu nedenle, ebeveynlik sorunlarımıza bu iyileşme durumunun veya iyileşme eksikliğinin bir aynası olarak baktığımızda, büyümeye ve gelişmeye başlarız. Çocuklarımızı düzeltmek yerine kendimizi düzeltmeye başlıyoruz.
O halde ebeveynlik, kendinizi bir sonraki duygusal bütünleşme ve esenlik düzeyinize yükseltmek için değerli ve güçlü bir araç haline gelir. Diğer tüm varlıklardan daha fazla, çocuklarımız bize kırıldığımız tüm yollan gösterir. Onların doğal olarak ortaya çıktıklarından başka bir şey olma arzumuz ne kadar büyükse, kendi içsel eksikliğimiz o kadar büyüktür.
Çocuklarımızın “harika” olmasını istemek, içimizde ne kadar “daha az hissettiğimizi gösterir. Bunu bir kez anladığımızda
çocuklarımıza yönelik arzu ve beklentilerimiz kendi iç bilincimizden doğar, onlarla tüm ilişkimiz değişir.